Author :
Abstract
Bu makale, Petrol İhraç Eden Ülkeler Örgütü'nün (OPEC) 1960'taki başlangıcından günümüze, değişen küresel enerji ortamı karşısındaki tarihsel gelişimini ve stratejik adaptasyonunu izliyor. OPEC'in hegemonik bir kartel veya uyumsuz bir forum olduğu yönündeki bazı önceki tasvirleri çürüten araştırma, örgütü piyasa koordinasyonunu, politik sinyal vermeyi ve uyarlanabilir diplomasiyi bünyesinde barındıran karma bir kurum olarak teorileştiriyor. Uluslararası İlişkiler'den -özellikle yapısal gerçekçilik, kurumsalcılık ve enerji politik ekonomisi- teorik temeller atan ve ampirik olarak temellendirilmiş, tarihsel olarak hassas bir metodolojiyle desteklenen araştırma, 1970'lerdeki petrol şokları, petrol piyasası finansallaşmasının başlangıcı, OPEC+'nın ortaya çıkışı ve son çevresel ve jeopolitik krizler gibi derin sistemik çalkantıların ardından OPEC'in değişen davranışını ana hatlarıyla açıklıyor. Bu gelişmelere dayanarak, bu araştırma OPEC dayanıklılığının zorlayıcı güçle ilgili olmadığını ve daha çok performatif meşruiyet, koalisyon politikaları ve söylemsel çeviklikle ilgili olduğunu göstermektedir. İç politika, dış ittifaklar ve örgütün küresel enerji geçişine nasıl yanıt verdiğinin incelenmesi yoluyla, bu araştırma miras kurumlarının çok kutupluluk, belirsizlik ve iklimsel zorunluluklar çağında etki yaratmaya devam etmek için adaptasyonunun anlaşılmasına katkıda bulunmaktadır.
Keywords
Abstract
This article traces the historical development and strategic adaptation of the Organization of the Petroleum Exporting Countries (OPEC) from its origin in 1960 to today, in the face of changing global energy environment. Refuting some earlier depictions of OPEC as a hegemonic cartel or a dissonant forum, the research theorizes the organization as hybrid institution embodying market coordination, political signaling, and adaptive diplomacy. Laying theoretical groundwork from International Relations - specifically structural realism, institutionalism, and energy political economy - and buttressed by an empirically grounded, historically sensitive methodology, the research outlines OPEC's changing behavior in the wake of profound systemic upheavals, such as the oil shocks in the 1970s, the onset of oil market financialization, the emergence of OPEC+, and the recent environmental and geopolitical crises. Based on these developments, this research demonstrates that OPEC resilience is less about coercive power and more about performative legitimacy, coalition politics, and discursive agility. Through examination of internal politics, external alliances, and how the organization responds to the global energy transition, this research adds to the comprehension of the adaptation by legacy institutions to continue to exert influence in an age of multipolarity, uncertainty, and climatic imperatives.
