Author :
Abstract
Soğuk Savaş sonrası yeni tehditlerin ortaya çıkması ve Avrupa Birliği’nin (AB) genişleme süreciyle Akdeniz hem Avrupa hem de Atlantik güvenliği için daha önemli hale gelmiştir. Avrupa Birliği Akdeniz bölgesinde işbirliğine yönelik girişimlerde bulunmuş ancak bu girişimler istikrarlı komşular çerçevesinde şekillenmiştir. Ancak Batı için Sovyet tehdidi sona erdikten sonra Ortadoğu ve Kuzey Afrika’da meydana gelen gelişmeler sonucunda AB’nin yanı sıra Kuzey Atlantik Andlaşması Örgütü (NATO) de güney ve kuzey işbirliğini artırmak; uluslararası güvenliğe katkıda bulunmak amacı ile Akdeniz’e yönelmiştir. AB’nin aksine NATO Akdeniz’deki çatışmaların önlenmesine yönelik stratejik ortaklık aramaktadır. Özellikle Ortadoğu’da yer alan istikrarsız devletler, yükselen radikal İslam ve kitle imha silahlarındaki artış NATO’yu Akdeniz’e yönlendirmiştir. Karşılıklı güvensizliklerin ortadan kaldırılması ile ortak güvenlik Akdeniz’e genişletilebilecektir. Bu çalışma, AB ve NATO Akdeniz politikalarının gelişimini irdeleyerek benzer ve farklılaştığı noktaları analiz etmeye çalışmaktadır. Bu çerçevede elde edilen bilgiler ışığında daha çok sert güç ile anılan NATO’nun ve normatif bir güç olarak ortaya çıkan AB’nin, Akdeniz’deki siyasi girişimlerinin yetersiz ve etkisiz kaldığı görülmektedir.
Keywords
Abstract
With the emergence of new threats after the Cold War and the enlargement process of the European Union (EU), the Mediterranean Sea has become more important for Transatlantic security. The European Union has taken initiatives to cooperate in the Mediterranean region since 1970 onwards, but these initiatives have been shaped within the framework of stable neighbors. However, as a result of the developments in the Middle East and North Africa after the end of the Soviet threat to the Western security, NATO as well as the EU, looked for increasing cooperation between the south and north; in order to contribute to international security. However, unlike the EU, NATO has been seeking a strategic partnership to prevent conflicts in the Mediterranean. Unstable states, rising radical Islam and the increase of weapons of mass destruction let NATO to the Mediterranean. As a result of the elimination of mutual distrust, joint security can be extended to the Mediterranean Sea. This study examines the development of EU and NATO Mediterranean policies and tries to analyze similar and differentiated points. Within this framework, in the light of the information obtained, it is seen that NATO, which is referred to as a hard power, and the EU, which emerges as a normative power, remained inadequate and ineffective at the political partnership in the Mediterranean.
Keywords
- AŞKAR KARAKIR, İ. & AKNUR, M. (2015). Arap-İsrail Çatışmasının Avrupa Birliği'nin Akdeniz Politikalarına Etkisi. (Ed. Uğur Burç YILDIZ)
- Ankara: Nobel. ATEŞOĞLU GÜNEY, N. (2008). “The Region-Building Practices of the EU in the Mediterranean: The EMP and ENP, What is Next?”, European Security, 17:1, 123-139, DOI: 10.1080/09662830802503789 AVRUPA BİRLİĞİ TÜRKİYE DELEGASYONU, (2008). "Barselona süreci:
- Akdeniz için Birlik” Girişimi Başlatıldı. https://www.avrupa.info.tr/tr/news/barselona-sureci-akdeniz-icin-birlikgirisimi-baslatildi-5580 Erişim Tarihi 20.05.2019. BARBÉ, E., & JOHANSSON-NOGUÉS, E. (2008). “The EU as a Modest 'Force for Good': The European Neighbourhood Policy”, International Affairs (Royal Institute of International Affairs 1944-), 84(1), 81-96. BARSELONA DEKLARASYONU, (1995). https://ec.europa.eu/research/iscp/pdf/policy/barcelona_declaration.pdf Erişim Tarihi 11.05.2019. BİLGESAM, (2010). Başlangıcından Bugüne NATO Stratejik Konsepti’nin Geçirdiği Evreler. Dış Politika ve Savunma Araştırmaları Grubu, BİLGESAM. http://www.bilgesam.org/incele/1221/baslangicindan-bugune-nato-stratejik-konsepti%E2%80%99nin-gecirdigi-evreler/#.XVvxmegzbIU BORAWSKI, J. (1995). “Partnership for Peace and Beyond”, International Affairs (Royal Institute of International Affairs 1944), 71(2), 233-246. BRAYTON, A. A. (1980). “Confidence-Building Measures in European Security”,
- The World Today, Vol. 36, no. 10, 1980, pp. 382–391. CALABRESE, J. (1997). “Beyond Barcelona: The Politics of the Euro‐Mediterranean
- European Security, 6:4, 86-110, DOI:10.1080/09662839708407340 CROMBOIS, J. (2008).
- Perspectives, 16(2), 29-51. EMERSON, M. (2005). Democratisation in the European neighbourhood. CEPS. ERHAN, Ç. & AKÇAY, E.Y. (2017). AB, NATO ve Türkiye İlişkileri. (Belgin AKÇAY & Sinem AKGÜL AÇIKMEŞE Ed.) Yarım Asrın Ardından Türkiye
- Avrupa Birliği İlişkileri Tarihçe, Teoriler, Kurumlar ve Politikalar içinde (237 250). Ankara: Seçkin. ESSEN ZİRVESİ BAŞKANLIĞI SONUÇLARI, (1994).
- Tarihi 11.05.2019.
- EUROPEAN COMMUNITIES, (1972). Bulletin of the European Communities. October 1972, No 10. Luxembourg: Office for Official Publications of the European Communities. "Statement from the Paris Summit", p. 14-26.
- http://aei.pitt.edu/1919/2/paris_1972_communique.pdf Tarihi 08.05.2019. EUROPEAN PARLIAMENT, (1994). European Council At Corfu 24
- FATIC, A. (2002). Conventional And Unconventional
- 'Hard' And 'Soft' Security: The Distinction. SEER: Journal for Labour and Social Affairs in the Eastern Europe, 5(3), 93-98. FIRAT, M. (2009). Soğuk Savaş Sonrasında Fransa’nın Dış Politikası.
- HOLMES, J.W. (1996). Italy: In the Mediterranean, but of It ?, Mediterranean Politics, 1:2, 176-192.
- DOI: 10.1080/13629399608414578 ISAAC, S.K., & KARES, H. E. (2017).
- “The European Community Framing of the Mediterranean (1970-1990)”. Medreset Working Papers, No:1, April. KAUSCH, K., & YOUNGS, R. (2009). “The End of the 'Euro-Mediterranean Vision'”. International Affairs (Royal Institute of International Affairs 1944-), 85(5), 963-975. KERIKMÄE, T., & CHOCHIA, A. (Eds.). (2016).
- Political and legal perspectives of the EU Eastern Partnership policy. Springer International Publishing. KHERBI, A. (2007). Development's Security: A New Perspective on International Security. Harvard International Review, 29(3), 14-18. KING, R. (1996). “Migration and Development in the Mediterranean Region.”
- NATO, (1999b). The Alliance's Strategic Concept. Press Release NAC-S(99) 65, Issued 24 April 1999.
- https://www.nato.int/cps/en/natolive/official_texts_27433.htm NATO, (1999a). The Harmel Report : Full Reports
- by The Rapporteurs On The Future Tasks Of The Alliance. NATO Archieves , May 1999.
- http://www.bits.de/NRANEU/nato- strategy/Harmel_Report_complete.pdf RAZOUX, P. (2008). The NATO Mediterranean Dialogue at a Crossroads Research Paper: Research Division NATO Defense College, Rome
- April. https://www.files.ethz.ch/isn/55304/rp_35_eng.pdf SAID, M. K. (2004). “NATO’nun Akdeniz Diyaloğu ile ilgili Bir Değerlendirme”, Dergisi, Kış 2004. https://www.nato.int/docu/review/2004/issue1/turkish/art4.html SAMUR, H. (2009). Avrupa Komşuluk Politikası ve Amaçları. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi. KIŞ-2009 C.8 S.27 (018-035) ISSN:1304-0278 SPENCER, C. (1997). Building confidence in the Mediterranean. Mediterranean Politics, 2:2, 23-48, DOI: 10.1080/13629399708414618 SPENCER, C. (2002). The EU as a Security Actor in the Mediterranean: Problems and Prospects. Connections, 1(2), 135-142. SULLIVAN, A.T. (1999). “The West, Mediterranean Islam and the Search for a New Beginning”, Middle East Policy Council, Volume VII, Number 1. https://www.mepc.org/journal/westmediterranean-islam-and-search-new-beginning TSOUKALIS, L. (1977). “The EEC and the Mediterranean: Is 'Global' Policy a Misnomer?”, 1944-), 53(3), 422-438. doi:10.2307/2615313 VALLELERSUNDI, A. (2004). “The Barcelona Process: A Euro-Mediterranean North-South Georgetown Journal of International Affairs, 5(1), 145-151. Retrieved from http://www.jstor.org/stable/43133605 WINROW, G.M. (2000). “Dialogue With the Mediterranean: The Role of NATO's Mediterranean Initiative”, New York & London: Garland Publishing, Inc. YOUNGS, R. (2003). “European Approaches to Security in the Mediterranean”, Middle East Journal, 57(3), 414-431.
